W stopniach ° wyra¿ona liczba ogniw w ³añcuchu, w którym ka¿da nastêpna osoba jest dzieckiem, rodzicem lub ma³¿onkiem poprzedniej; wersja pe³na (przy op³aconym abonamenice) pokazuje wykres powi±zania; w wersji darmowej klikniêcie prowadzi do strony o danej osobie.
- STOKOWSKA Magdalena (1936-1996) popularyzator muzyki 1°
- ROGOSZ-WALEWSKA Józefina Alicja (1884-1968) literatka, aktorka 2°
- PIEÑKOWSKI Ignacy (1877-1948) malarz 3°
- ROGOSZ Józef Atanazy (1844-1896) powie¶ciopisarz, poeta, publicysta 3°
- ROGOSZÓWNA Zofia (1881/82-1921) pisarka dla dzieci, t³umaczka 4°
- SUKIENNICKA Halina (1900-1998), adwokatka, malarka 4°
- JAB£KOWSKI Bronis³aw (1868-1942) handlowiec 5°
- SZOPSKI Felicjan (1865-1939), kompozytor, krytyk muzyczny 5°
- SUKIENNICKI Wiktor (1901-1983), sowietolog 5°
- BITSCHAN Jerzy (1904-1918) obroñca Lwowa 5°
- M£YNARSKI Feliks (1884-1972) ekonomista, legionista, wiceprezes Banku Polskiego 6°
- JAB£KOWSKI Józef Antoni (1817-1889) organizator przedsiêbiorstw 6°
- RUSSOCKI Miko³aj (1745/50-1818) cze¶nik krakowski, pose³ 6°
- RUSSOCKI W³odzimierz Józef (1818-1890) ziemianin, pose³, prezes Towarzystwa Kredytowego 6°
- JAB£KOWSKA Aniela Rozalia (1867-1939) za³o¿ycielka firmy Bracia Jab³kowscy 7°
- JAB£KOWSKI Stefan (1863-1926) przemys³owiec, kupiec 7°
- JAB£KOWSKI Józef (1862-1951) kupiec 7°
- PÊDZIÑSKI Zbigniew Jan (1928-1967) krytyk literacki 7°
- RAMU£T Ludwik (1857-1929) architekt, dzia³acz spo³eczny 7°
- SOKOLNICKI Witold Piotr (1906-1968) oficer WP i Armii Krajowej 7°
Uwagi
„S³ownik biograficzny teatru polskiego 1900-1980”, t. II, PWN Warszawa 1994: WARNECKI Janusz, w³a¶c. Jan Marian Koz³owski (2 VII 1895 Warszawa - 4 II 1970 Warszawa), aktor, re¿yser, dyrektor teatruBy³ synem Józefa Koz³owskiego, urzêdnika, i Michaliny ze ¦wi±tkowskich, w³a¶cicielki magazynu krawieckiego, ojcem => Jadwigi Walewskiej, mê¿em aktorki Janiny W. z Rafalskich (¶lub 17 VIII 1929), stryjem aktorki Ewy Koz³owskiej. Ukoñczy³ w 1914 gimn. ojców jezuitów w Chyrowie. Wybuch I wojny ¶wiat. zasta³ go na Podhalu; od jesieni 1914 wystêpowa³ jako recytator w sali Morskiego Oka w Zakopanem. W 1915-16 nale¿a³ do zespo³u pod kier. D. Baranowskiego, pocz. w Zakopanem (tu, jak podawa³, debiutowa³ 17 VIII 1915 jako Firu³kes w „Ma³ce Szwarcenkopf"), nast. gra³ wiele ról i epizodów w Tarnowie i objazdach Galicji. W tym czasie rozpocz±³ studia filoz. na Uniw. Jagiell.; wystêpowa³ dorywczo w krak. T. Ludowym i statystowa³ w T. im. S³owackiego. W lecie 1917 by³ suflerem w zespole Polskiego T. Frontowego pod kier. W. Biegañskiego. Przesy³a³ wówczas korespondencje wojenne do krak. „Ilustrowanego Kuriera Codziennego”. W lutym 1918 w zespole tarnowskiego T. Nowego pod kier. D. Baranowskiego wystêpowa³ w Rzeszowie. Na jesieni 1918 zosta³ zaanga¿owany przez R. ¯elazowskiego (którego uwa¿a³ za swojego nauczyciela) do T. Miejskiego we Lwowie; gra³ tam do 1921, m.in. takie role, jak: Edwin („Odludki i poeta"), Wac³aw („Zemsta"), Karze³ („Horsztyñski"), tyt. w „Su³kowskim"; wyje¿d¿a³ na go¶cinne wystêpy do Przemy¶la. Kontynuowa³ studia na Uniw. Jana Kazimierza. Rozpocz±³ wtedy pracê pedag., ucz±c deklamacji w konserwatorium Tow. Muz. i spo³eczn± w Lwow. Gnie¼dzie ZASP-u. Równocze¶nie (1918-20) s³u¿y³ w Wojsku Pol.; jako artylerzysta bra³ udzia³ w obronie Lwowa. W 1921-26 by³ w Warszawie aktorem T. Polskiego i Ma³ego. Od maja 1922 u¿ywa³ stale pseud. Warnecki. Wystêpowa³ te¿ w innych t. warsz.: Elsynor (Plasfodor Mimêcki w „Pragmatystach”, prem. 29 XII 1921), Stañczyk (1922-24), Rococo (1923), Szkar³atna Maska (1925; tu zacz±³ re¿yserowaæ). Zagra³ w Warszawie ok. czterdziestu ról, a w¶ród nich takie, jak: Kleant („Chory z urojenia"), Laertes („Hamlet"), Kamil Desmoulins („Danton"), Pigwa („Sen nocy letniej"). Dorywczo kontynuowa³ studia na Uniw. Warszawskim. W 1925 upowa¿niony przez Zarz±d G³ówny ZASP-u, rozpocz±³ wspó³pracê z organizuj±cym siê wówczas PR jako re¿yser i aktor. W sez. 1926/27 wystêpowa³ w Poznaniu w T. Nowym i wyre¿yserowa³ tam ok. dziesiêciu prem. (m.in. „Sen nocy letniej”, „Króla”, „Poci±g widmo"), w sez. nast. w pozn. T. Polskim gra³ m.in. Gustawa-Konrada w „Dziadach”, re¿yserowa³ „Pana Damazego”. W 1928 zda³ egzamin re¿yserski przed komisj± ZASP-u w Warszawie. W sez. 1928/29 by³ wprawdzie wymieniany w sk³adzie zespo³u warsz. T. Miejskich, ale na jesieni 1928 wzi±³ udzia³ w wystêpach grupy aktorów pod kier. R. Gantkowskiego w Berlinie i na ¦l±sku (m.in. Bytom, Opole i Wroc³aw), a w grudniu t.r. re¿yserowa³ w warsz. T. Polskim w³asn± sztukê dla dzieci „Cudowny pier¶cieñ”. Dopiero od stycznia 1929 wystêpowa³ i re¿yserowa³ w T. Nowym i Letnim; m. in. gra³ Marka („Adwokat i ró¿e"); o roli tej pisa³ J. Lorentowicz: „artysta wybitnie inteligentny, da³ postaæ ¿yw±, niepokoj±c±, pe³n± ¿aru wewnêtrznego”. W sez. 1929/30 nadal zaanga¿owany w warsz. T. Miejskich, re¿yserowa³ m.in. „Odprawê pos³ów greckich” (wystêpowa³ w roli Aleksandra), „Kochanków z Werony” (gra³ Romea); gra³ te¿ m.in. Raleigha („Kres wêdrówki") i rolê tyt. w „G³upim Jakubie”. Na jesieni 1930 wyjecha³ do Pary¿a z pierwsz± grup± opracowuj±c± pol. wersjê filmów d¼wiêkowych, zorganizowan± przez R. Gantkowskiego. Po powrocie do Warszawy (wiosna 1931) re¿yserowa³ w t. Weso³y Wieczór; w teatrze tym (po reorganizacji pn. Weso³e Oko) sprawowa³ kierownictwo artyst. od wrze¶nia 1931 do lutego 1932. We wrze¶niu 1932 zapowiadano objêcie przez W. oraz A. Nellego dyrekcji operetki przy ul. Bielañskiej, ale teatr ten nie zosta³ uruchomiony. W tym okresie wspó³re¿yserowa³ filmy („Ksiê¿na ³owicka”, 1932; „Ka¿demu wolno kochaæ”, 1933). W grudniu 1932 wystawi³ w warsz. T. Polskim swoj± kolejn± sztukê dla dzieci „Dwana¶cie godzin przygód”. Od pocz. 1933 pracowa³ w T. Miejskich we Lwowie; re¿yserowa³ tu m.in. „Magiê” i g³o¶n± „Fraulein Doktor”, któr± powtórzy³ w czerwcu t.r. w T. Polskim w Warszawie, gdzie zaanga¿owa³ siê ponownie na sez. 1933/34 jako aktor i re¿yser. W 1934-36 pracowa³ na scenach TKKT; na wiosnê 1935 re¿yserowa³ go¶cinnie w warsz. t. Wielka Rewia, a w sez. 1935/36 w T. Polskim w Poznaniu. Nadal dzia³a³ w ZASP-ie, kilkakrotnie (od 1929 jako sekretarz) wchodzi³ w sk³ad jego Zarz±du G³ównego; w 1936 na Zje¼dzie Nadzwyczajnym zosta³ wybrany do Naczelnej Rady Artystycznej. Publikowa³ w „Scenie Polskiej”. W sez. 1936/37 by³ dyr. T. Letniego w Warszawie, 1937/38 dyr. T. Miejskich we Lwowie. W sez. 1938/39 by³ kier. artyst. t. Buffo w Warszawie; w lecie 1939 re¿yserowa³ w t. Tip-Top. Od nowego sez. mia³ obj±æ dyrekcjê T. Miejskiego w £odzi, ale uniemo¿liwi³ to wybuch wojny. Podczas okupacji niem. mieszka³ w Warszawie, by³ cz³onkiem Tajnej Rady Teatr. i wyk³adowc± konspiracyjnego PIST-u (od pocz. 1942). Pracowa³ w cukierni „Napoleonka”, barze „Tempo” i kawiarni „U Aktorek”. W 1941 by³ aresztowany po zabójstwie I. Syma i wiêziony na Pawiaku. Walczy³ w powstaniu warszawskim. Po pobycie w obozie w Pruszkowie, wywieziony do Kasinki k. Mszany Dolnej, wystawi³ tam w koñcu 1944 jase³ka w³asnego uk³adu „Nowy Rok bie¿y”. Na pocz. 1945 przyby³ do Krakowa i zwi±za³ siê jako aktor, re¿yser i wyk³adowca Studia ze Starym T.; w sez. 1945/46 by³ jego kier. artyst., ale po decyzji o po³±czeniu Starego T. z T. im. S³owackiego odszed³. Wyjecha³ do Warszawy, gdzie (wraz z J. Tuwimem) zorganizowa³, otwarty w lutym 1947, T. Muzyczny Domu Wojska Pol. i by³ jego dyr. do koñca sez. 1946/47. Na jesieni 1946 go¶cinnie gra³ i re¿yserowa³ w T. ¦l±skim w Katowicach, a w 1947 wystêpowa³ w warsz. T. Studio MO. W sez. 1947/48 by³ ponownie w Krakowie aktorem i re¿yserem T. Dramatycznych; w lecie 1948 go¶cinnie re¿yserowa³ w T. Kameralnym Domu ¯o³nierza w £odzi („Nieboszczyk pan Pic"). Od jesieni 1948 osiad³ w Warszawie. By³ aktorem i re¿yserem T. Polskiego (sez. 1948/49), kier. artyst. T. Nowego (1949/50 i 1950/51). Go¶cinnie re¿yserowa³ na pocz. 1950 w T. im. Wêgierki w Bia³ymstoku („Maszeñka") i na jesieni t.r. w Bratys³awie („Niemcy"). W sez. 1951/52, 1952/53 i w 1954 wystêpowa³ i re¿yserowa³ go¶cinnie w warsz. T. Polskim; w 1952 re¿yserowa³ „Konkurentów” w warsz. T. Nowym i w Bia³ymstoku. Od 1 I 1954 do 31 III 1955 by³ kier. artyst. warsz. T. Syrena. Na jesieni 1955 wyjecha³ na czteromiesiêczne tournee do Chin (jako re¿yser Zespo³u Pie¶ni i Tañca Wojska Polskiego). W 1956-61 by³ dyr. Teatru PR; czêsto re¿yserowa³ s³uchowiska i bra³ w nich udzia³. Na scenach teatr. pracowa³ ju¿ tylko sporadycznie; w 1957 re¿yserowa³ dwie sztuki w warsz. T. Polskim, w 1959 w warsz. Operetce, w 1962 w T. im. S³owackiego w Krakowie i w T. Ludowym w Warszawie (ostatnia praca re¿yserska na scenie: „Oszust oszukany, czyli Volpone"; prem. 16 III 1963). W 1960 amputacja nogi utrudni³a mu sta³± pracê w radiu i wystêpy; mimo kalectwa podj±³ jednak wspó³pracê z Teatrem TV i zagra³ parê wa¿nych ról, m.in. Pisarza („Sêdzia i jego kat"), Doktora („Kordian"), Starca („Milczenie morza") i najg³o¶niejsz± - Starego aktora w „Mistrzu” (1965), za któr± otrzyma³ miêdzynarodow± nagrodê Prix Italia (1966). Kontynuowa³ w Warszawie pracê pedag.: od 1953 uczy³ w Warsz. Szkole Baletowej, w 1956-65 by³ prof. zwyczajnym warsz. PWST. Od 1963 by³ cz³. zas³u¿onym SPATiF-ZASP. By³ laureatem Nagród Pañstwowych: w 1952 II st. za rolê Millera w „Intrydze i mi³o¶ci” i za re¿. „Króla i aktora"; w 1970 I st. (po¶miertnie). Napisa³ wspomnienia „Najd³u¿szy mój monolog”, wydane (ze skrótami) w Warszawie w 1971. Inteligentny i pracowity, by³ dobrym organizatorem i sprawnym, cenionym aktorem i re¿yserem. W 1. trzydziestych coraz czê¶ciej re¿yserowa³, gra³ zwykle role w sztukach przez siebie wystawianych. J. Lorentowicz pisa³, ¿e „z programu swej pracy re¿yserskiej ujawni³ Warnecki dwie zasady: jak najbardziej zharmonizowana gra zespo³owa i troska o wydobycie tonu zasadniczego ca³ego utworu”. Podobnie wspomina³ go B. D±browski: „Jako re¿yser o wyra¼nie realistycznym stylu pracy, by³ niezwykle staranny i wnikliwy w kontaktach z aktorami”. Ceniono go przed wojn± za sprawn± re¿yseriê g³. sztuk obyczajowo-psychologicznych i komedii, m.in. takich, jak: „Zalotnicy niebiescy” (gra³ Jastramba), „Ten i tamten” (gra³ Andrzeja Krosa), „Nadzieja” H. Bernsteina (gra³ Thierry Kellera), „Ludzie w bieli” (insc. warsz. powtarza³ w Poznaniu i we Lwowie, gra³ Doktora Fergusona). O roli Andrzeja Savignolle („Janka") pisa³ T. Boy-¯eleñski: „wyborn± figurê francuskiego bur¿uja - w troistej transformacji - da³ p. Warnecki, który zarazem jako re¿yser wypie¶ci³ sztukê do ostatniego szczegó³u”, a krytykuj±cy go zazwyczaj A. S³onimski dodawa³: „Pan Warnecki by³ dobry w scenie zupe³nego zramolenia, które wynika³o prawdopodobnie z re¿yserowania prawie wszystkich sztuk wystawianych przez Teatr Ma³y”. Uwa¿any by³ za specjalistê od wystawiania komedii muz. (przeróbek dokonywali dla niego J. Tuwim lub M. Hemar). By³y to m.in. tak znane, jak: „Rozkoszna dziewczyna” (T. Polski, 1934), „przedstawienie wyborne”, „Warnecki czuwa³ nad tym, aby ¿aden moment nie by³ martwy, wszystko by³o têgo i weso³o grane, nic nie by³o wypchane starymi operetkowymi k³akami” (Boy-¯eleñski) i „Podwójna buchalteria” (T. Letni, 1936); a najg³o¶niejsze z nich to: „¯o³nierz królowej Madagaskaru” (T. Letni 1936, Lwów 1938, Warszawa 1947 i 1954) oraz „Król w³óczêgów” (Warszawa i Lwów 1937, Kraków 1949, Operetka warsz. 1959). „Zab³ysn±³ przede wszystkim jako re¿yser komediowy, umiej±cy doskonale punktowaæ dialog, wydobywaæ pointy i dowcipy, konstruowaæ sytuacje naturalne, a nieodparcie komiczne. Umia³ te¿ ³±czyæ komediowo¶æ z sentymentem, tworzyæ efekty trafiaj±ce do serca widzów, a jednocze¶nie pe³ne dobrego smaku” (E. Csató). Po wojnie bra³ najczê¶ciej na swój warsztat komedie klasyczne: „Igraszki trafu i mi³o¶ci” (Kraków, 1945), „Rozbitki” (Katowice, 1946), „Rewizor” (Kraków, 1947), „Volpone” (Warszawa, 1949), „Damy i huzary” (Warszawa, 1951), „Mizantrop” (Warszawa, 1954), „Weso³e kumoszki z Windsoru” (Kraków, 1962). Ze wspó³czesnego pol. repertuaru wybiera³ sztuki historyczno-kostiumowe: „Powrót syna marnotrawnego” (Kraków, 1947), „Król i aktor”, „Polacy nie gêsi” (Warszawa 1952 i 1953). Prowadzi³, zgodnie ze swoj± specjalno¶ci±, g³. teatry rozrywkowe. Jak pisa³ S. Marczak-Oborski „nie¼le siê spisa³ jako dyrektor T. Letniego TKKT"; we Lwowie „na ogó³ powtarza³ swe sukcesy warszawskie”, „obejmowa³ dyrekcjê pe³en naj¿ywszych chêci”, ale wyje¿d¿a³ „rozgoryczony”. Po wojnie dzieli³ z A. Pronaszk± sukcesy pierwszego sez. krak. Starego T., a T. Nowy pod kier. W. by³ nie tylko lubian± przez publiczno¶æ, ale i artyst. warto¶ciow± scen± Warszawy. By³ „do¶æ nik³ej postaci i ma³ej urody, o cerze lekko piegowatej. Jak¿e inaczej wygl±da³ na scenie w charakteryzacji i kostiumie, zmieniaj±c swój wygl±d codzienny, obej¶cie i ruchy”. „Warnecki by³ aktorem wszechstronnym, tworz±cym ³atwo wszelkie postacie sceniczne”, „przeobra¿a³ siê na scenie nie tylko zewnêtrznie, ale obdarza³ ka¿d± z nich tak¿e prawd± i ciep³em wewnêtrznym” (T. Kudliñski). Najwiêksze sukcesy odnosi³ jako aktor po wojnie. By³y to czê¶ciej ni¿ poprzednio role dram., ale nie tylko. Gra³ m.in. w Krakowie: Hioba („M±¿ doskona³y"), Rodryga („Cyd"), Profesora Higginsa („Pigmalion"), a we w³asnej re¿. Gastona („Pasa¿er bez baga¿u") i g³o¶n± rolê Rembrandta („Powrót syna marnotrawnego"); w Warszawie m.in.: Millera („Intryga i mi³o¶æ”, 1951), Doktora Szumana („Lalka” wg B. Prusa), Alcesta („Mizantrop"). Ostatni± rol± teatr. W. by³ ¦wiadek w „Dochodzeniu” (T. Wspó³czesny w Warszawie, prem. 6 VII 1966). „Teatr gra³ sztukê tylko 30 razy z powodu przeci±gaj±cej siê choroby graj±cego jednego ze ¶wiadków Janusza Warneckiego, którego nie chciano zast±piæ innym aktorem” (E. Axer).
„S³ownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.12090.2
„S³ownik biograficzny teatru polskiego” t. 2: teatr.862.1
Epitafium na cm. Pow±zkowskim: ¦.P. JANUSZ WARNECKI AKTOR I RE¯YSER 1895 - 1970
Polski S³ownik Biograficzny t. 44 str. 42: psb.32193.2
S. £oza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938 - loza.4405
sw.198201 Informacja p. Henryka W±sowskiego (z 2.12.2011)
¼ród³a:
- pogrzeb: Urz. M. st.W-wy http://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=1603
|
|